رویای دوزخ

داد  داد درویشی از سر تمهید سر گریان خویش را به مرید 

گفت که از دوزخ ای نکو کردار قدری آتش به روی آن بگذار 

بگرفت و ببرد و باز آورد 

گفت که در دوزخ هرچه گردیدم 

درکات جحیم را دیدم 

آتش و هیزم و زغال نبود اخگری بهر اشتعال نبود 

هیچکس آتشی نمی افروخت 

زآتش خویش هرکسی میسوخت زآتش خویش هرکسی میسوخت!