چه خوب شد نیامدی!

 

چه روزها  که یک به یک غروب شد نیامدی

چه بغض ها   که  در گلو رسوب  شد نیا مدی

خلیل آتشین سخن  ، تبر بدوش بت شکن

خدای  ما  دوباره سنگ و چوب شد نیا مدی

برای ما که دل شکسته ایم و خسته ایم  ؛ نه

ولی برای عده ای چه خوب شد نیا مدی

تمام روزهای هفته را  در انتظار جمعه ام

دوباره صبح ، ظهر ، غروب شد نیا مدی

اینروزها منظورم روزهای بعد از جشن و شادمانیهای به مناسبت میلاد حضرت ولی عصر  

ارواحنا له الفدا است غمگینم .چند سالیست که این حالت در  روح و روانم پیدا میشود.

  نمیدانم چه بگویم !آیا واقعا هدف وسیله را توجیه میکند؟

  چرا ما باید انقدر نامرد باشیم؟ آیا برای لحظاتی خوشی و خوشگذرانی باید از هر وسیله ای  

حتی اعتقادات و مقدسات میلیونها انسان سوء استفاده کنیم ؟

 قطعأ متوجه منظورم شده اید.بله : از یکی دو روز مانده به نیمه شعبان به این بهانه عده ای   

تحت عناوین و ظواهر گوناگون  در ملأ عام دست به اعمال و حرکاتی  میزنند که من شرم  

دارم حتی  آنرا بیان کنم. برخی که حالت غیر عادی کاملأ در رفتارشان مشهود است ، عده  

ای با چهره های بزک کرده و عجیب و غریب در خیابانها دست به اعمالی میزنند که قلب  

هرانسان آزاده ای که ذره ای آگاهی از این مناسبت و شخصیت منسوب به آن مناسبت دارد  

را به درد میآورد.

 فقط این سئوال را از خودمان بپرسیم  

«ما کجا هستیم و به کجا داریم میرویم ؟»